مرکز ژرژ پمپیدو نام مؤسسه هنری و فرهنگی است که در سال ۱۹۷۷ به‌ نام ژرژ پمپیدو رئیس‌ جمهور فرانسه در پاریس برپا شد. این مرکز شامل موزه ملی هنر مدرن، مرکز طراحی صنعتی، اداره توسعه فرهنگی است. نمایشگاه‌ های هنری و فرهنگی نیز همیشه در آن برپا است. دو ارگان مهم دیگر یعنی کتابخانه عمومی مرجع و بنیاد پژوهش و هماهنگی موسیقی و آکوستیک نیز بخشی از این مرکز است.
 
ژرژ پمپیدو نخست وزیر فرانسه در جریان جنبش دانشجویی-کارگری مه ۱۹۶۸ فرانسه که بعدها، از ۱۹۶۹ تا زمان مرگش ۱۹۷۴ ریاست جمهوری فرانسه را بر عهده گرفت. ژرژ پمپیدو در سال ۱۹۷۴ در گذشت و برای همین دوره ریاست جمهوری اش نیمه تمام ماند. ژرژ پمپیدو رئیس جمهوری وقت فرانسه پس از بنیانگذاری موسسه پژوهش‌های تطبیقی، مدیریت آن را به پیر بولز آهنگساز و مولف پیشروی فرانسوی سپرد. اندیشه ابتدایی بولز در موسسه، گسترش پژوهش در زمینه منابع نوین صوتی، آموزش آزاد و کمک به شکوفایی نسل جوان آهنگساز بود.
 
"در عصر مدرن باید در ساختمان های مدرن زیست"، این عقیده ریچارد راجرز (Richard Rogers) معمار انگلیسی بود که مرکز فرهنگی ژُرژُ پـُمپیدو، را در قلب شهر پاریس فرانسه با همکاری رنزو پیانو (Renzo Piano) در سال 1977 طراحی نمود. ثمره همکاری این دو معمار برجسته، بنایی به سبک "های تک" و مدرن بود. این دو معمار که در آن زمان جوانانی تقریبا تازه کار بودند، در مسابقه ای که از طرف رئیس جمهور وقت فرانسه " ژُرژُ پـُمپیدو " ترتیب داده شده بود، شرکت کردند واز بین 680 معمار، کار این دو انتخاب شد.
 
مرکزفرهنگی ژرژ پمپیدو ، پس از موزه لوور و برج ایفل، مقام سوم را در میان پربیننده ترین بناهای فرانسه دارد. تضاد بین ساختمان که با استفاده از آخرین تکنولوژی روز ساخته شده و بافت تاریخی شهر پاریس با نظرات مختلفی از منتقدان و صاحب نظران رو به رو بوده است. از ایده های اصلی طراحی پروژه؛ پلان آزاد و تعریف مکانی انعطاف پذیر برای برگزاری هر نوع عملکرد فرهنگی و ایجاد مکانی برای تبادل اطلاعات بوده است.
 
این بنا با مکعب مستطیلی است با طول 166، عرض 60 متر و ارتفاع 42 متر که 7 طبقه روی زمین و 3 طبقه در زیرزمین از بزرگترین مراکز فرهنگی دنیاست. هر طبقه به شکل صحنه ای وسیع و کاملا قابل تغییر است. مجموعه ساختارهای حامل نیز مانند پوشش های گوناگون فنی در بخش پیرامونی ساختمان جاسازی شده و نمای بیرونی بسیار منحصربفردی به آن بخشیده است. برخی منتقدان این نما را به نمای یک پالایشگاه نفت در مرکز شهر تشبیه می کنند.
 
تمامی گردش ترافیکی شمالی – جنوبی، فردی و روان به بخش جلویی مرکز منتهی می شود: نمایان ساختن اجزای ساختاری و تاسیساتی ساختمان که تا دیروز در بطن بنا مخفی می شدند در قالب المان هایی رنگی، مهمترین شاخصه مرکز فرهنگی ژُرژُ پـُمپیدو به شمار می رود. این اجزا با رنگ های متفاوت و قابل تفکیک اند؛ اسکلت بنا سفید،  کانال های هوا آبی، لوله های آب سبز، فضای رفت و آمد قرمز و شبکه برق با رنگ زرد نمایش داده شده است.
 
منظور معماران از این طرح، جای دادن سرویس های لژیستیک، بیرون از بدنه ساختمان بوده تا تمامی فضای درونی به موزه اختصاص یابد. یکی از عیب های این سیستم، لزوم محافظت شدید لوله هاست که به طور مستقیم در معرض خوردگی قرار دارند. هرچند تنها ستایش های اندکی نصیب معماری فلزی قرن بیستم و مدرنیسم معماری شد، این بنا به ساختمانی مثال زدنی تبدیل و به عنوان آخرین بنای عظیم مدرن و نخستین بنای عظیم پست مدرن قلمداد شد.
 
در سال 2006 مرکز ژرژ پمپیدو و کتابخانه آن پذیرای بیش از پنج میلیون بازدیدکننده بود که این رقم به طور میانگین نزدیک به 17000 نفر در روز است. این کتابخانه هر روز به طور متوسط به 6000 نفر خدمات ارائه می دهد.
 
پایگاه اینترنتی موزه نیز در همین سال بیش از سه میلیون بازدید کننده داشته که این رقم در سال 2005 نزدیک به دو میلیون و نیم بوده است .این مرکز در سال 2006 تعداد بیست و چهار نمایشگاه موقتی برگزار کرد که بیش از یک ونیم میلیون نفر از آن ها بازدید کردند. بیش از یک میلیون و صد هزار نفر از این تعداد به نمایشگاه "جنبش تصویرها" مربوط می شود که در طبقه چهارم موزه برگزار شد.
 
 
همچنین 150 نمایش زنده نیز بیش از 22000 نفر را جذب خود کرده و 857 سانس سینمایی نیز پذیرای بیش از 84000 نفر بود.انتشارات مرکز ژرژ پمپیدو در سال 2006 تعداد 36 اثر را به چاپ رساند. بدین ترتیب این دو معمار، برای نخستین بار پوسته کهنه ساختمان را که قرن ها واقعیت ساختمان را از نظرها پنهان می نمود، فاقد معنی و کاربری دانسته و به بخش مهمی از عملیات ساختمان درآوردند که با دیده ای زیبایی شناسانه نگریسته و تمامی اجزا ساختمان را با ارزشی یکسان در معرض دید عموم قرار داده اند.